Waarom belijdenis doen? Lees de verhalen van 8 personen.
Op 16 juni 2024 deden 8 mensen belijdenis van hun geloof in de Oosterkerk. Hier kun je hun motivatie en verhaal lezen.
Ik wilde God beter leren kennen. Ik groeide thuis op met een moeder die christelijk is en een vader die moslim was. Door het geloof van mijn vader was geloven soms eenzaam voor mij. Op een moeilijk moment in mijn leven bad mijn oom met mij. De onrust verdween. Mijn gevoel daarna was vredig. Ik had het gevoel dat dit niet nog een keer kon gebeuren. Thuis werd er nooit in de Bijbel gelezen. Mijn kennis van God was toen beperkt. Door catechisatie ben ik gegroeid in het geloof in God.
Voor de catechisatie speelde de vraag in mijn hoofd af of ik open stond voor belijdenis. Ik dacht hier al vaak aan. En ik heb dit ervaren als een roep van God.
Ik heb ervoor gekozen om belijdenis te gaan doen, omdat ik een volgende stap in mijn geloof wil zetten. Ik wil meer over God te weten komen en Hem beter en beter leren kennen. Ik wil ervaren om een diepere relatie met God te krijgen. Ik vind het ook heel erg mooi om dan echt ‘ja’ te zeggen tegen God en dat ook aan de gemeente te laten zien. Ik denk dat belijdenis voor mij die volgende stap is in mijn geloof.
Ik ben christelijk opgevoed en ga ook al mijn hele leven naar de kerk. Ik ben zelf ook het geloof gaan ontdekken door Bijbel te lezen. Mijn ouders hebben mij wel echt geholpen in mijn geloof door het van jongs af aan te vertellen.
Ik ben ook meer met mijn geloof gaan doen toen ik op kamp ging. Ik was omringd door meiden die ook meer over Jezus wilden leren en dat hielp mij in mijn weg naar Hem. Op kamp heb ik meer over God mogen leren en ervaren. Tijdens Otterlo kamp vorig jaar het 13-16 meidenkamp hadden we een ‘black box’ waar we een brief naar God in mochten doen met onze zorgen en die hebben we verbrand in het kampvuur. De box stond die avond bij het houten kruis dat in de hoek van het grasveld staat ver weg van de boerderij en het was erg donker. Die avond was er een prachtige volle maan. Toen ik keek naar het kruis en de volle maan voelde ik een enorme rust over me komen. Mijn hele lichaam ontspande. Ik was de hele week al erg gespannen. Ik dacht veel na over hoe anderen mij zagen en of ik wel goed genoeg was en zat diep in mijn eigen gedachten. En toen ontstond er een rust. Elk deel van mijn lichaam ontspande er viel zo’n ongelofelijke last van mijn schouders en ik werd enorm blij. Het moment is gewoon bijna niet te beschrijven. Ik had mijn zorgen bij God neergelegd en zo ervaarde ik Gods goedheid dat Hij de zorgen van mij afnam en mij rust gaf. Dit is iets waar ik mij aan heb vastgehouden. De rust die God mij gaf die avond is iets waar ik altijd weer aan terug denk.
Wat mij ertoe brengt belijdenis te willen doen.
Allereerst heb ik enkele jaren terug belijdenis¬catechisatie gevolgd. Ik was toen voor mezelf tot de conclusie gekomen dat ik daar nog niet aan toe was. Wel met het idee om ooit weer is nieuwe belijdenis-catechisatie te volgen als het zover is, en dan zien we wel weer verder. Dat heeft een hele tijd geduurd voor het weer zover was. Tussentijds wel met veel plezier meerdere catechisaties gevolgd. Afwisselend georganiseerd door Marijke en Reinier. Deze catechisatie samen met mijn kostertaak in de kerk (die mij ook vaak nog even een extra zetje geeft om naar de kerk te gaan), gaf mij het gevoel dat het wel prima was zo.
De kostertaak, die me ook nog wel een extra zetje geeft om extra naar de kerk te gaan, geeft me het gevoel dat ik toch een steentje bij kan dragen. En daardoor meer betrokken ben bij de gemeente.
Toen werd ik weer uitgenodigd voor een nieuwe belijdenis-catechisatie. Het catechisatie-gedeelte leek mij wel weer interessant, het belijdenis-gedeelte wat minder. Ik vond het immers wel prima zo.
Dus zodoende mezelf wel aangemeld, met de gedachte om hier wijzer van te worden, maar niet om belijdenis te doen.
Het eerste thema van deze belijdeniscatechisatie “Waarom zou je belijdenis doen?” sloot natuurlijk wel goed aan op hoe ik erover dacht. En eerlijk gezegd, ik was snel om. Belijdenis doen is ook wat voor mij. Want ja, ik geloof. En ja, natuurlijk was het prima zoals het was, maar je mag best een keer een moment in je leven uitkiezen om dit te vieren en belijden.
Sinds ik tienerkring doe merk ik dat ik tijdens het voorbereiden steeds tegen hetzelfde aan loop: Ik weet dit nog niet en dat nog niet. Kortom voelt het alsof ik nog te weinig kennis heb. Toen Menno aankondigde 2 soorten catechisaties te willen gaan doen heb ik hem een appje gestuurd met de vraag welke hij zou ‘aanbevelen’ voor mij. Zoals altijd heb ik heel goed naar hem geluisterd en ben, zoals hij zei, voor belijdeniscatechisatie gegaan, maar natuurlijk niet gewoon omdat hij het zei, maar vooral omdat hij zei: “Ik denk dat je daar veel aan hebt en veel van kunt leren, of je nou uiteindelijk belijdenis gaat doen of niet.” Vanaf dat moment ben ik het meer met mijn vriend, met mijn ouders, broer en zussen, en zelfs vrienden over gaan hebben.
Dat laatste was wel een grote stap, aangezien ik het geloof nooit had genoemd bij mijn niet gelovige vrienden. Maar sinds ik bij mijn vriend in de vriendengroep zit, met alleen maar gelovigen, was ik er zelf meer mee bezig en vond ik: “Als ik ‘ja’ wil zeggen tegen God en dit dus openlijk ga uitspreken, moet ik dat ook openlijk kunnen buiten de kerk.”
Dat ik in die gelovige vriendengroep kwam (thanks Michael) zorgde voor meer kerkelijke activiteiten waardoor ik meer met het geloof bezig ging en ook meer interesse ernaar kreeg.
Nu zorgde Michael er wel vaker voor dat ik mee ging naar kerkelijke activiteiten hoor. Die had de taak van Nanouk, toen we jonger waren, overgenomen. Toen ik hoorde dat die twee ook belijdeniscatechisatie gingen doen, zat ik dan ook best snel op m’n plek.
Vervolgens kwamen de catechisatie-momentjes, die uiteindelijk kwamen op de behandeling van de 3 vragen waar je ‘ja’ op zegt. Wat zijn die vragen officieel zeg. Ik kreeg er bijna een beetje paniek van: “Wat als het niet lukt, wat als ik twijfel terwijl die vragen zo zonder twijfel zijn?” Toen kwam Menno met de wijze woorden: “Het is een commitment, geen succesverklaring”. Je moet het dus zien als een officiële relatie die, zoals elke gezonde relatie, niet altijd even goed gaat, even krachtig is. Maar zolang je er samen uit probeert te komen zal die relatie wel alleen maar krachtiger worden. Toen Menno deze uitspraak had gedaan dacht ik: Goed, dan ga ik het gewoon proberen. Ik zie sowieso geen leven voor me zonder dit geloof, dus het zit sowieso goed, of ik nou soms mijn twijfels heb of niet.
Hierna stond ik op Opwekking, voor het eerst het hele weekend. Samen met mijn vriend en schoonfamilie, maar ook met veel vrienden. Toen ik hier met die meer dan 10.000 jongeren stond te zingen, waaronder dus met mijn vriend, kwam er nog meer bevestiging, die tinteling door je lichaam bij de teksten die raakten, het staan met je vriend en samen aanbidden, op die momenten voel ik Zijn aanwezigheid en dat is wat ik wil.
Hoe en vooral wanneer ik echt tot geloof ben gekomen is misschien toch een lastigere vraag als ik dacht. Het geloof is namelijk voor mij altijd iets vanzelfsprekends geweest. Vanaf jonge leeftijd heb ik altijd al een grote interesse in het geloof gehad. Als jongetje las ik al veel in de kinderbijbels en kon ik er eigenlijk geen genoeg van krijgen. Het lezen in de Bijbel is ook wel iets wat ik, voor zover ik weet, altijd wel heb volgehouden. Dit betekent niet dat ik er altijd evenveel van mee heb gekregen. Regelmatig was het ook iets wat ik met niet al te veel gedachten deed. En dan waren er altijd een aantal momenten in het jaar waardoor mijn geloof weer werd aangewakkerd, waar ik ook echt iets van God ervaarde en waar ik elke keer opnieuw een keuze voor God wilde maken, zoals: Opwekking, de EO jongerendag of kamp. Maar dit vlammetje ging vaak ook naar loop van tijd weer wat minder fel branden. En dit is eigenlijk een aantal jaar lang zo door blijven gaan.
Ook was het als puber toch wel erg aantrekkelijk om op zondagochtend toch nog maar even iets langer in bed te blijven liggen op de zondagochtend. Maar na een paar jaar merkte ik toch dat ik weer meer naar de kerk wilde gaan en dat mijn interesse daar toch wel echt lag. Dus ik ging weer vaker naar de kerk. Maar net toen ik steeds vaker ging kwam corona. Eerst dacht ik dit heeft misschien wel voordelen. Want de EO kwam ook met een eigen kerkdienst, helemaal in het thema van jongeren. En deze begon ook pas om half 11 dus ik kon wat langer in bed blijven liggen. Dit vond ik een mooie gelegenheid om aan te pakken en ik ging deze diensten meer kijken. Maar na een paar maanden merkte ik dat ik echt iets miste (net als vele anderen) en dit was toch echt de verbinding met de eigen gemeente. Maar na een jaar op en af met en in de kerk (gelukkig mocht ik nog wel af en toe komen om het geluid te doen) kwam het moment dat ik echt de weg ben ingeslagen naar mijn persoonlijke definitieve keuze voor God. Deze kwam toen we eindelijk weer op kamp mochten. Voor mij is dit 1 van de mooiste en belangrijkste weken geweest die ik me kan herinneren. Ten eerste omdat ik dit als een soort nieuw begin van mijn reis met God zie, maar ook door alle geweldige mensen die ik in deze week en later nog door het gevolg van deze week heb mogen ontmoeten.
Vanaf dit moment is het geloof en de kerk ook veel centraler in mijn leven komen te staan en ik ben voor altijd dankbaar dat ik deze keuze heb gemaakt. Naast dat mijn geloof vanaf dit moment is gegroeid doordat ik er meer tijd aan ben gaan besteden. Ben ik er ook veel makkelijker over gaan praten met mensen. Zowel met voor mij bekende als onbekende mensen. Ik ben dankbaar voor alle mooie gesprekken die ik hierdoor al heb gehad, en ongetwijfeld nog ga krijgen. Met zoveel verschillende mensen van verschillende leeftijden en achtergronden. En natuurlijk voor de mooie groep vrienden die ik hieraan over heb gehouden en waar ik heel veel aan te danken heb. Want hoe vaak jullie me al hebben geholpen om het geloof meer naar voren te zetten op mijn best wel drukke planning is al niet meer te tellen. Ook ben ik dankbaar voor alle mooie en goede gesprekken over het geloof. Dit zijn de momenten waar mijn geloof weer van opleeft en waar ik altijd dankbaar voor zal zijn. Want jullie houden mij scherp en aan mijn uitspraken om meer met het geloof bezig te zijn. Ook als dit even minder goed uitkomt. Dit alles heeft er toe geleid dat ik vandaag precies een jaar geleden, op de dag dat ik dit stukje schrijf, de keuze heb gemaakt dat ik echt voor God wilde gaan en dit wilde bevestigen en openbaren door het doen van belijdenis.
Wat mij ertoe gebracht heeft om belijdenis te gaan doen is een gesprek met Christiaan tijdens een gezellig borrelavondje. Waar ik voorheen een antwoord probeerde te bedenken op de vraag ‘Waarom zou je belijdenis doen?’ zocht ik nu een antwoord op de vraag ‘Waarom niet?’ Dat ik in God geloof en mijzelf christen noem is geen vraag, maar een feit. Dus waarom ook niet.
Hoi, ik ben Nanouk en in het komende A4’tje kan je lezen waarom ik ervoor gekozen heb om belijdenis te gaan doen. Ik ben opgegroeid in deze gemeente, de Oosterkerk, waar ik me altijd erg veilig heb gevoeld. Van jongs af aan ging ik al graag naar de kerk, en aangezien ik vanuit thuis de keuze kreeg om naar de kerk te gaan ben ik ook nooit echt met tegenzin gegaan. Ik voelde me op jonge leeftijd al verbonden met God en ervaarde Hem echt als een Vader. Door mijn beste vriendin werd ik kleine discipel genoemd, en dat is een compliment dat ik nooit zal vergeten.
“Jezus zit in mijn hartje, maar Hij is wel een beetje verkreukeld.” ~ Kleine Nanouk
a de christelijke basisschool ging ik naar het Keizer Karel College, waarbij geloven opeens niet meer heel normaal was. Ik was vrijwel altijd ongeveer de enige in de klas die geloofde en dit heeft gemaakt dat geloven toen al een vrij bewuste keuze werd. Daarnaast ging ik ook elk jaar naar Opwekking, waar ik altijd naar zoveel mogelijk diensten en seminars ging, want dan kon ik zoveel mogelijk leren over God. Ik denk dat het op mijn dertiende was dat ik in de tienertent stond, en het nummer “Hij is genoeg” werd gezongen. In de bridge zit een zin “Ik heb gekozen om Hem te volgen en keer niet terug, nee, ik keer niet terug”. Bij deze zin heb ik op dat moment besloten om mijn leven voorgoed aan Jezus te geven en nooit meer van deze keuze af te wijken!
“Ik heb besloten om Hem te volgen en keer niet terug, nee, ik keer niet terug.”
In de jaren daarna heb ik met andere christenen om me heen, maar ook juist zonder, geleerd hoe ik mijn relatie met God kan opbouwen
Belijdenis doen is iets waarvan ik had gedacht dat ik dat nooit meer zou doen. Het voelt soms alsof ik anders geloof dan de rest van de gemeente en daardoor voel ik me soms niet meer zo thuis. Daarnaast was ik het met sommige dingen echt oneens, waarvan ik dacht dat ze bij onze gemeente hoorden. Tijdens belijdenis¬catechisatie hebben we het over deze vragen gehad en dat heeft veel opgehelderd.
Om nog even in te gaan op het ‘anders geloven’, zal ik hier kort uitleggen hoe dat ervoor mij uit ziet. Ik ervaar God in aanbidding, en naast het gebruiken van mijn stem om Hem groot te maken, gebruik ik hier ook graag mijn lichaam voor. Daarnaast hebben we een sprekende God en vind ik het heel belangrijk om ook ruimte te maken voor wat Hij te zeggen heeft in profetie, wijsheden of op een andere manier. Tenslotte geloof ik dat het heel erg belangrijk is om het evangelie te delen. Als we geloven dat het evangelie goed nieuws is, dan mogen anderen dat ook horen!
“I won’t be silent, my God is alive!
How could I keep this inside?” ~ Praise
Ik wil graag vieren met de gemeente dat ik God heb mogen leren kennen en mijn leven aan Jezus heb mogen geven. Ik wil graag lid zijn van de gemeente en getuigen naar de leden, maar ook naar buiten. En daarnaast wil ik kunnen dienen in de gemeente als God me daartoe roept. Vandaar dat ik D.V. op 16 juni 2024 belijdenis wil doen in de Oosterkerk.
Ben je benieuwd naar iets uit deze getuigenis en wil je er meer over horen? Ik getuig graag van wat God heeft gedaan, dus spreek me vooral aan!
Ik ben christelijk opgevoed door mijn moeder, maar ben sinds een jaartje echt zelf met God bezig. Dat heeft zo z’n ups en downs, maar ik ben al heel dankbaar dat ik God heb mogen leren kennen in mijn leven en dat ik steeds dichterbij Hem mag komen, ook al zet ik soms een stapje terug.
Belijdenis doen sprak me afgelopen maanden opeens erg aan. Ik ben gedoopt, toen ik een paar maanden oud was, maar het lijkt me heel mooi om nu echt zelf de keuze voor God te maken. En daarbij om die keuze te delen met de gemeente. Ook wil ik me nog meer verdiepen in het geloof en ik denk dat dit een stapje ernaartoe is. Toen begonnen de belijdeniscatechisatie-avonden, en ik moet zeggen: “Alle avonden dat we belijdeniscatechisatie hadden, heb ik weer veel geleerd en ook werd ik steeds enthousiaster en zekerder van de keuze!”
Toch ervaarde ik een paar weken terug toch nog wat twijfel over de keuze voor belijdenis. Vooral dingen als: ‘Ben ik niet te jong?’ en ‘Moet ik niet nog even een paar jaartjes wachten?’ kwamen voorbij. Maar op Opwekking kreeg ik een bevestiging. Ik was op vrijdagavond in de jongerentent, en na de preek (die ging over: geen afstand tussen jou en Jezus) gingen we aanbidden, ik voelde me heel dichtbij God, ik deed mijn handen in de lucht en gaf me over met de gedachte: ‘Voor Hem’. Toen op een gegeven hoorde ik een soort stem die zei; “Belijdenis doen is de goede keuze, Suzet.” Ik kreeg er een heel warm, mooi en blij gevoel bij. Dit voelde voor mij als een bevestiging en ik liep de hele avond nog rond met dat mooie en blije gevoel, het valt eigenlijk niet in woorden te beschrijven.
En toen was ik dus zeker, heel zeker van de keuze. En nu heb ik er eigenlijk alleen maar zin in! Ik ben benieuwd wat God nog allemaal voor mij klaar heeft staan en waar ik nog meer bij kan helpen (bijvoorbeeld) in de kerk. Daarnaast wil ik super graag God nog beter leren kennen, en anderen over Hem leren (waar je eigenlijk zelf het meest van leert).
Supersamengevat: ik wil meer en meer van & voor Hem!